Trabzon’da demir yolu olmadığından mütevellit bize Haydarpaşa’nın merdivenlerinde İstanbul’a karşı galibiyet yemini içmek nasip olmuyor. Mesela ben 14 yıl önce Sabiha Gökçen Havaalanı’na inen bir Trabzon uçağının merdivenlerinde kollarımı iki yana açıp gözerim kapalı göğsüm ilerde “Seni yeniceam İstanbul” demeye kalmadan arkadan “beyefendi orası Gebze, lütfen yolu tıkamayın” diyerek ittirmeye başladılar. Ulan ipini koparan da gelmiş anasını satıyım. Şurda bi yemin ettirmediler, napıym otobüsle Haydarpaşa’ya geçip orda mı baırayım? Ya zaten Kadıköy’de senelerdir herhangi bişeyi kazanamıyoruz ne anlayışsız adamlarsınız bırakın şurda haykırayım ya! Haykırttırttırmadılar... Niyetsiz yeminsiz yerleştik kaldık. İstanbul’u defalarca gözlerim kapalı dinlemek istedim ama galiba İstanbul Güngören’den pek çekmiyo ya. Zaten gözleri kapatıp kendini bırakamıyosun ki birader, yanlışlıkla reklama tıklamışsın gibi her taraftan insan kedi araba bişeyler çıkıyo. İlk zamanlar ikide bir de cüzdanı falan yokluyorum, af buyrun ama İstanbul’u yenmek isteyen biri gelip ilk golü bana atabilir. Bi elim cüzdanımda bi elim telefonumda çelik kasa gibi dolaşırken golü sol yanımızdan yedik dostlarım. İstanbul bizi kalbimizden vurdu. Ulan ne güzel güldürüklü başlamıştım içine sıçtım muhabbetin...
