Bir dönem öğrenci evindeyken haftalarca biriken bulaşıklarda 6. haftanın sonunda doğanın muhteşem uyanışına şahit olmuştuk. Bembeyaz bitki örtüsünden zafer işaretiyle kopup gelen muğlama çiçekleri, bi florasan bi pencere derken saçma sapan eğrilerle adeta endemik bir türün temellerini atıyordu. Market tereyağından olacak ki bitki örtüsü sürekli renk değiştiriyor, buna mukabil habitatta bazı olumsuz bitki ölümleri gözlenebiliyordu. Bir buçuk aydır uğramadığımız mutfağa gizli gizli giriyor, beton şehrin keşmekeşinden bir an olsun sıyrılıp hasret kaldığımız bahar sevinciyle kucaklaşıyorduk. Mevsimi tutturamamış olacağız ki bu bahar biraz gri bir bahar olmuştu. Başka ne gibi bir sorun olabilirdi ki? Biz yedik onları hem, 6 hafta oldu, bizde bi grileşme var mı? Yok. Bu arada evin her köşesi böylesine vefalı değil kardeşlerim. Halının üstü 4.5 cm oldu tık yok. Biz bu kadar pisliği oturma odamızda kuma tekme atmalı kuzu kuzu dansı yapmak için mi biriktirdik ? Masanın üzerinde içine sigara söndürülmüş cips tabağında da en ufak bir hareket gözlemleyemeyince coğrafya kaderdir dedim kendi kendime. Belki yanlış odadayızdır dedim. O günden sonra birikimlerime yalnız mutfakta devam ettim. Ancak arkadaşlarımızdan biri biz dışardayken hasat zamanı gelmeden bulaşıkları pencereden o dönem imar bekleyen bir araziye fırlattı. Eve gelince mutfaktan gelmeyen kötü kokuyu farkettiğimde çiçek abbas gibi boş tezgaha dalıp köşe bucak bulaşıklarımı aradım, yıkanıp kaldırılmış olmaları bile kabul edilemezdi. Bana pencereden üç kat aşağıdaki arsada parçalanmış tabak çanağımızı gösterdiler. Bahçemiz orada daha özgür büyüyecek, gölgesinde kavruk yüzlü çocuklar serinlenip bedenler dinlenecek diyerek kandırdılar. Aylarca mutfağımın penceresinde hiç olmazsa bir diken yeşersin, yarım metre köşelere tırmansın diye bekledim. Karlar düştüğünde askere yazıldım. Döndüğümde mutfağımın penceresine koştum. Bir de ne göreyim, bütün ihtişamıyla yükselip güneşe galip gelen bir bakanı bir daha baktıran 8 katlı Şengüller apartımanı...
